Afgelopen vrijdag was ik in Veenendaal, in een zaal met zo’n 300 man. Het thema? Dat was nu juist het mooie eraan, dat was vooraf niet geheel duidelijk. De info op de site was summier en vaag omschreven. Zelfs de organisatoren wisten het programma nog niet precies, zo bleek op de dag zelf. Ze wilden het laten ontstaan. Weg met strakke tijdschema’s en weg met het zenden van kennis, de aloude leraar – leerling constructie.
‘Zijn’ met wat zich aandient, vanuit het vertrouwen dat juist in de wisselwerking de mooiste ervaringen en inzichten tot stand komen. Samen creëren. Ik hou ervan.
Wat gaan we dan samen creëren? Misschien wel miracles. Wat zo heet het programma: Miracle Roadmap.
Wonder of trucje?
Mijn brein komt direct in opstand. Zo werkt dat niet, je kan helemaal geen wonderen creëren, maken of oproepen. Dan is het geen wonder meer, maar heet het een trucje. Hoort bij de definitie van een wonder niet dat het onopzettelijk is? Als je een wonder verwacht, is het bij voorbaat al mislukt.
Ik zie het metaforisch als met een grote laser schijnen op de sterrenhemel, om dat ene kleine sterretje beter te zien. Gaat niet werken…
Maar ja, hoe zeker ben ik er eigenlijk van dat mijn visie klopt, dat ik het allemaal zo precies weet? Ik probeer me ook maar vast te houden aan mijn kennis.
Niet waar
En daar was het echte thema van de dag. De uitnodiging was dan ook om mee te gaan in het niet-weten. De bevrijding die je kunt voelen als je toelaat dat je iets niet zeker weet. Durven aan jezelf te twijfelen, aan je eigen gedachten. Nog een stapje verder: Het uitgangspunt dat wat je denkt per definitie niet waar is. Mocht je denken dat het onverschilligheid in de hand werkt, het is juist andersom. Het haalt de handrem van je eigen voorstellingsvermogen af. Ga er eens vanuit dat je gedachte toch niet waar is, wat een zee aan ruimte geeft dat.
Je zorgen maken over wat anderen van je zullen denken? Toch niet waar. Doemdenken over wat er zou kunnen gebeuren? Verspilde energie, want allemaal niet waar. Onaardige dingen die je over jezelf denkt – te dik, te dun, te hard werken, te lui, slechte ouder, geen relatiemateriaal, niet sociaal genoeg – per definitie wederom allemaal niet waar.
Geen verwachtingen
Daar waren we dan, met 300 man in een zaal. Met een half programma, geen verwachtingen en ieder met zijn eigen reden om daar te zijn. Heerlijk vond ik het. Een dag waar ik voor het eerst in lange tijd ervaarde dat ik daar gewoon mocht ‘zijn’. Letterlijk: zijn. Met alles wie ik ben. En niet ben. En wat ik gek vind aan mezelf. Of juist mooi. Gewoon zoals je bent, niet meer en niet minder.
Het verschil met andere seminars, trainingen en evenementen: De ambiance was heel anders. Waar normaal de startmuziek al gebruikt wordt om een bepaald gevoel bij het publiek op te wekken, ontbrak dat deze keer. Gewoon drie kerels op een podium, waar je zo mee in gesprek kunt.
De kunstmatig verhoogde frequentie was afwezig, wat een verademing.
Herhaling
Het was een mooie dag. Met oefeningen, gesprekken en toch ook weer nieuwe inzichten. Terug thuis was ik er vooral stil van. De naam, Miracle Roadmap, maakt dat we graag willen dat er iets wonderlijks gebeurd. De opening om het te laten ontstaan, zet de focus daar ook op. Helpt dat, op zoek gaan naar een magische sparkle bij een gebeurtenis? Of is het misschien de kunst om het moment zelf te omarmen en dat fijne gevoel tot een mooie herinnering te maken?
Toch bleef het hangen, zijn er wonderen ontstaan die dag? Geen idee. De ene presentator scheen met zijn metaforische zaklamp op het spontane dansfeestje na de pauze. Is dat een wonder? Geen idee. De ander sprak na afloop over de steun die mensen bij elkaar zochten. Voor wie het onderwerp aanging, ontstond er – ongeregisseerd – ruimte op het podium om samen een stap te zetten. Prachtig om te zien. Is dat een wonder? Geen idee. Wonderlijk wel, maar toen ik hoorde dat het de tweede keer was dat zoiets gebeurde ging er voor mij toch iets van de magie verloren.
Albert Einstein zei het al: Als je hetzelfde doet, krijg je hetzelfde resultaat. Zo lijkt het hier ook: Als degene op het podium een stap opzij doet, wordt die leegte opgevuld door de zaal. Opvallend en merkwaardig, dat zonder meer. Alleen geen onverklaarbaar wonder. Ik zie het eerder als natuurkunde en de stroming van energie.
Aandacht
Zie je meer wonderen als je ervoor open staat, vroeg ik me gaandeweg af. Is het misschien een soort scherpstellen van je zintuigen? Dat als je er meer op focust, dat je ze dan ook daadwerkelijk meer ervaart? Zoals je meer op schoenen let wanneer je zelf nieuwe schoenen nodig hebt. Of meer Ford Fiesta’s op de weg ziet als je zelf een nieuwe Ford Fiesta overweegt. Van alle prikkels die we elke seconde ervaren, alles wat we zien/horen/ruiken/proeven etc, verwerken we maar een piepklein deel. Het is maar net waar je je aandacht op richt.
Ik weet het niet, maar merkte wel dat ik er iets over wou schrijven. Om mijn gedachten te ordenen is het soms fijn om even iets anders te gaan doen. Fietsen bijvoorbeeld. Aan de conditie werken, uitwaaien en ondertussen een beetje nadenken over de structuur en inhoud van een blog. Over wonderen deze keer. Een tochtje maken met de zintuigen open en de aandacht gericht op wonderen. Dat belooft wat.
Ik zie het vooral als experimentje, want van binnen hou ik vast aan mijn eigen overtuiging: je kunt wonderen niet opzoeken, ze zijn onopzettelijk.
Een experimentje
En zo ging ik op pad. Met in het achterhoofd de blog die nog moest ontstaan en mijmerend over het verschil tussen wonderen, magie en wonderlijke gebeurtenissen.
Op de racefiets, na een klein kwartiertje zie ik vanuit mijn ooghoek een regenboog. Een man sproeit zijn tuin en het licht valt precies goed. Wauw. Blijft prachtig om te zien en zo’n bijzonder fenomeen ook. Symbolisch voor hoop, vanuit de Bijbel. En de verzameling van alle kleuren die we kennen, wat breekt uit gewoon doorzichtig licht. Toch zie ik dit niet als wonder, we kennen immers de bijbehorende natuurwetten. Als ik m’n best doe, kan ik thuis een regenboog tevoorschijn toveren.
Even later sta ik stil, achter een grote bermmaaier. Van de andere kant komt een wat oudere man op de fiets. Hij wankelt even, ziet mij op een afstandje bemoedigend kijken en begint een praatje. Over fietsen en sporten in ‘zijn’ tijd. Gemoedelijk, geen haast. Na een paar minuten gaan we met een glimlach beide weer ons eigen weg. Ik hou van dit soort onverwachte ontmoetingen. Leuk en vermakelijk. Maar nee, een echt wonder kun je het niet noemen, daarvoor gebeurt het te vaak.
De tocht gaat verder en mijn energie begint op te raken. Ik plof op een bankje om even uit te rusten en werk wat calorieën naar binnen. De Snelle Jelle is op, ik pak mijn telefoon om te kijken of er nog berichten zijn. De telefoon gaat. Vriendlief, vanuit Duitsland. Hij had geen idee dat ik op de fiets zat en elke andere minuut had ik zijn oproep niet opgemerkt. Dat is wel apart. Geluk? Telepathie? Of gewoon toeval… Welke betekenis geef je eraan? Ik hou het toch maar gewoon op toeval. Of nee, eigenlijk op telepathie. Want al heb ik geen idee hoe het precies werkt, dát het bestaat is mij in dit leven wel duidelijk geworden.
Onopzettelijk
Het laatste deel trap ik stevig door. Windje mee, de zon staat al laag en het geeft een fijn gevoel als je het gemiddelde van de rit nog net een beetje kunt opkrikken. Verstand op nul, peddelen in een ritmisch cadans en zo ben ik na dik twee uur weer thuis, bezweet en al. Bliep bliep, fietscomputer uitzetten, fiets parkeren, bidons mee, helm en bril af, handschoenen uit, klikschoenen in de gang, hartslagband af, wasmachine vullen, douche aan. Alle rituelen.
Ik kijk nog even naar het schermpje, toch de 29.0 km/u gemiddeld gehaald dankzij het doortrappen. Best trots op. Huh, zie ik dat nou goed?! Ik kijk nog eens. En nog eens.
Het staat er echt. In exact 2:22:22 uur.
Wonderlijk.
Zonder opzet.
Heel erg verwonderlijk.
Betekenis
Dat ik het bijzonder vind, meer dan bijzonder eigenlijk, dat mag duidelijk zijn.
En ook hier de vraag: Welke betekenis geef je eraan? Het hoofd wil het weer overnemen, logica. Het verstand zoekt een doel. En heel eerlijk… ik heb geen idee wat de 5 2-en op een rij me willen vertellen. Voor mij is het als een soort oude hiëroglief of rune waar je oog op valt. Je ziet dat het een teken is – in dat geval letterlijk getekend – maar geen idee wat het betekent.
Dit gemijmer herinnert me aan een eerder gekozen uitgangspunt: Als je het toch niet zeker weet, kies dan een versie waar je blij van wordt. Ik geloof graag dat dubbele cijfers een teken van steun zijn. Geen idee van het precieze hoe of wat. Maar ja, weet je, je kan er ook niets mee doen. En dan vind ik het toch leuker om ze als positief te beschouwen. Daar doe ik niemand kwaad mee en ik word er ook nog eens blij van. Fijn toch?
Misschien zit daar wel de crux. Je kan iets alleen als een wonder zien, als je erin wilt geloven. Geloof. Zonder streven naar waarheid, bewijs of doel. Wat nu… als het niet om de betekenis gaat, maar om de ervaring? Wat nu… als de ervaring zelf het eigenlijke doel is? Dat het vooral belangrijk is om je hart te vullen met magische momenten. Met verbazing en verwondering. Dat die ervaring veel en veel belangrijker is, dan dat je exact weet hoe het werkt en hoe dit in het grotere geheel past.
Ja, dat is het voor mij. Voor nu. Ja. Ik koester de ervaring. Zowel het teken als de sparkle in mijn hart.
Na al dit gemijmer ben ik ook reuze benieuwd hoe jij het ziet. Wat zijn jouw ervaringen met wonderen. Zie jij ze om je heen gebeuren? En wanneer ervaar jij iets als een wonder?
Leuk als je het laat weten, ik hoor heel graag van je,
Warme groet, Erica
