Dingen die eigenlijk niet horen, maar waar je enorm van kunt genieten.
Ik heb er wel een paar hoor. Vooral op tv. Zo kan ik echt genieten van Expeditie Robinson. Eén groot sociaal experiment. Stemrondes overleven, wel of geen bondjes smeden. En dat allemaal terwijl de kandidaten slapen onder een lekkend dakje van bananenbladeren en langzaam uitgehongerd raakt. Ja, ik kan daar van genieten. En dan bij voorkeur met iets te knabbelen erbij. Terwijl de kandidaten met z’n achten een ieniemienie visje verdelen, neem ik nog een handje chips.
Of wat dacht je van Married at first sight, voor mij ook een echte guilty pleasure. Diep respect voor de kandidaten die zich vol overgave en onbevangen laten koppelen. Eerst trouwen, dan direct door op huwelijksreis met een feitelijk onbekende. Geen wonder dat het lang niet altijd klikt natuurlijk. Ik kijk er graag naar vanwege het prille geluk, maar ook de eerlijkheid van de kandidaten wanneer het minder succesvol verloopt. Vind ik echt knap, zo open over je gevoel voor nationale tv. Ga er maar eens aan staan.
Schuldig?
Guilty pleasures. Guilty. Schuldig. Gek eigenlijk toch, dat je je schuldig voelt over iets wat je gewoon leuk vindt. Schuldig omdat het niet zou horen. Omdat ‘men’ het misschien gek vindt en daarom verberg je het maar liever. De programma’s die ik hierboven noem, hebben goede kijkcijfers. Waarom dan toch die schaamte?
Bij deze breek ik een lans voor de guilty pleasures. Meer mensen zouden gewoon moeten genieten van de dingen waar ze plezier aan beleven. Onbezorgd, vol genieten. Wat kan jou het schelen als een ander het gek vindt. Zolang je er niemand kwaad mee doet, is er toch geen enkel probleem?
Safety first
Het grappige is dat heimelijk genieten een voorbeeld is van een klassiek dilemma waar we ons hele leven mee dealen. Uitkomen voor een guilty pleasure brengt namelijk een gevaar met zich mee. Anderen vinden het misschien wel gek en straks lachen ze je uit. Voor je het weet hoor je er niet meer bij en lig je buiten de groep.
Klinkt vrij basaal, maar dit is hoe we van oudsher geprogrammeerd zijn. Zonder groep, zonder ‘kudde’ was je vroeger kansloos en ten dode opgeschreven. In de tijd dat we nog in grotten leefden en er buiten sabeltandtijgers rondliepen, die tijd heb ik het over.
Vergelijk het maar met zebra’s op de savanne. Bij de kudde zijn ze veilig, daarbuiten zijn ze een makkelijke prooi voor leeuwen of hyena’s en in hun eentje zijn ze eigenlijk ten dode opgeschreven. Geaccepteerd worden door de groep, het is een primaire levensbehoefte, want dat zorgt voor veiligheid.
Autonomie
Tegelijkertijd willen we ook allemaal onszelf kunnen zijn. Autonomie, eigenheid. Uiting geven aan wat ons onderscheid van anderen. Want we zijn geen eenheidsworst. Iedereen heeft unieke talenten en eigenschappen, die we graag in de wereld willen zetten.
Het onderdrukken van jouw zelf, van wie je écht bent, dat kost energie. Maar oei, wat is het spannend om gewoon jezelf te zijn. Want juist door echt jezelf te zijn, kan het zijn dat je buiten de groep dreigt te vallen. Dat ze om je moeten lachen, je een beetje gek vinden of nog erger: eng. Dat ze je gaan mijden, langzaam buitensluiten. Angst wakkert de andere behoefte aan, de drang om bij een groep te horen. Zodat je veilig bent.
Coming out
Een eeuwig dilemma. Pas ik me aan aan de groep of ben ik echt mezelf.
Het interessante is natuurlijk dat we niet meer in de oertijd leven. Er ligt geen leeuw meer in de bosjes die ons zal bespringen. De kans dat we letterlijk dood gaan omdat we onszelf zijn, is echt nihil. Terwijl het wel zo voelt. Omdat we dus van oudsher zo geprogrammeerd zijn. Ons brein laat allerlei alarmbellen rinkelen, alleen maar omdat het zich nog niet voldoende aangepast heeft aan de huidige maatschappij.
Als die kans op acuut overlijden niet meer bestaat, dan kunnen we toch makkelijker onszelf zijn? Doodeng, dat wel. Maar eigenlijk onterecht.
Meer jezelf zijn, laten we het gewoon doen.
Hoe? Zullen we met een kleine stapje beginnen? Ik stel voor dat we meer uitkomen voor onze guilty pleasures. Want hé, als je er blij van wordt, dan past het bij je. En waarom zou iemand anders dat niet mogen weten?
Let’s do it.
Warme groet, Erica – stille fan van het Ierse Riverdance !
Nu jij 😊
