Geluk Treurwilgje bladeren raken water - Foto van Maria Khatami

Treurwilgje

“Treurwilgje”, zegt ze. Ze kijkt me een beetje ondeugend aan. Speels en misschien zelfs uitdagend.

“Ja, treurwilgje, zo noem ik haar”. Nu ontsnapt een ontwapenende lach. Aanstekelijk, ik kan niet anders dan ook hardop lachen. Om haar, de situatie en het koosnaampje voor haar vriendin.

“O nee, zo wil ik echt niet worden hoor”, gaat ze verder. “Haar man is al acht jaar dood en nog steeds is alles bij haar zo verdrietig en zwááááááár. Ik zeg het ook gewoon tegen haar hoor, ze weet dat ik haar treurwilgje noem”.
Weer die aanstekelijke lach.

Ik bestudeer deze dame nog eens goed, terwijl ik aandachtig luister. Een spits gezicht, haren netjes geföhnd, twinkeling in haar ogen en kraaienpootjes die ondanks het verzorgde uiterlijk haar ware leeftijd verraden. 

Terwijl haar man een paar meter verderop aan de beademing ligt, vertelt ze ronduit over haar leven. Over vriendinnen, familie, kinderen en de mooie reizen die ze met haar man heeft gemaakt. Een fijn leven. Ondanks de slopende ziekte van haar man.

“Hoe doet u dat”, vraag ik oprecht. Duidend op haar levensenergie.

Even wordt het stil. Bedachtzaam kijkt ze me aan. “Optimisme”, zegt ze terwijl ze lichtjes knikt met haar hoofd.
“Optimisme. Dat maakt een wereld van verschil”. 

Waarvan akte.