Tom Dumoulin stopt met wielrennen, voor onbepaalde tijd. Zo maakte hij vorige week bekend.
Wat een bewondering heb ik voor deze man. Tom Dumoulin, winnaar van de Giro in 2017 en ex-Wereldkampioen wielrennen, zowel in de individuele tijdrit als de ploegentijdrit. Deze man, vol talent en met uitzonderlijke resultaten op zijn naam, stopt vooralsnog met wielrennen.
Intrigerend, vind ik het. Want zijn hele leven zal om deze sport gedraaid hebben. Van jongs af aan. Als je de wereldtop wilt halen, red je het niet met een portie talent en hard trainen. Je moet tot op het bot gemotiveerd zijn. Terwijl je vriendjes met Lego spelen en hutten bouwen, stap jij op de fiets. Trainen, trainen, trainen.
Hoe beter je wordt, hoe groter de druk. Je identiteit hangt af van de cijfers en de titels. Bij de professionals komen nog meer belangen kijken, sponsoren willen resultaat zien. In de wielerwereld gaat nu eenmaal veel geld om. De Tour de France ging door tijdens de Coronacrisis, terwijl de meeste mensen hun oma niet eens knuffelen.
Bewondering
Maar dat is nog steeds niet waar mijn waardering en bepaalde mate van respect vandaan komt. Deze Tom, die de top gehaald heeft en de nodige successen geboekt heeft. De man wiens hele leven in het teken gestaan heeft van wielrennen, heeft besloten dat hij nu stopt. Want hij is zichzelf volledig kwijt en heeft geen idee meer wie hij is.
“Ik wil graag dat de ploeg blij is met mij, ik wil graag dat de sponsoren blij zijn, ik wil graag dat mijn vrouw en mijn familie blij zijn. Ik wil het voor iedereen goed doen, maar daardoor ben ik het afgelopen jaar eigenlijk mezelf vergeten. Wat wil ík nou?”
Hoe knap is het, als je durft op te staan en voor jezelf durft te kiezen terwijl er zoveel druk op je schouders ligt. Als je durft te zeggen dat je eigenlijk helemaal niet blij wordt van het wereldje waar je van jongs af aan in vertoeft. Het wereldje waar je kei- en keihard voor gewerkt hebt. Dat je durft te kiezen voor jezelf, ondanks alle belangen, verwachtingen en de immense druk.
Regrets of the dying
Bronnie Ware zag een rode draad in de vele gesprekken die ze voerde. Bij de vraag over eventuele spijt of dingen die ze anders hadden willen doen, kwamen keer op keer dezelfde thema’s naar voren. Ze schreef er zelfs een boek over, “The Top Five Regrets of the Dying”. Een prachtig boek vol levenslessen, van mensen die de aarde ondertussen verlaten hebben.
De winnaar
Top five regrets. De vijf zaken waar mensen op het sterfbed het meeste spijt van hebben als ze terugblikken. Een aantal zijn wel te raden. Zoals te hard gewerkt en te weinig tijd gemaakt voor je geliefde, kinderen en familie. Of het contact met dierbare vrienden laten verwateren. Maar de absolute nummer één, wat veruit het meest genoemd wordt, die verbaasde me toch. Waar mensen het meeste spijt van hebben:
“Ik wou dat ik de moed had gehad om een leven te leiden dat trouw was aan mezelf, niet het leven dat anderen van mij verwachtten.”
Dat ik dapper genoeg was geweest om te leven zoals ik dat wil, ongeacht wat anderen daarvan vinden. In haar boek beschrijft Ware de pijn en het verdriet van een stervende vrouw die de waarheid onder ogen ziet. “Waarom heb ik het laten gebeuren. Waarom was ik niet sterk genoeg? Waarom heb ik zo lang gewacht op vrijheid totdat het te laat is.” Uiteindelijk belooft Ware de oude dame dat ze niet dezelfde fout zal maken. Ze belooft het aan de stervende vrouw, ze belooft het vooral aan zichzelf.
Inspirerend voorbeeld
Wat heeft dit te maken met Tom Dumoulin? Ik zie een grote overeenkomst. Is dit niet exact wat er gaande is bij deze succesvolle wielrenner? Hij stopt met het leven naar de verwachting van anderen. Hij gaat eerst eens uitzoeken wat hij zelf eigenlijk wil, in plaats van te blijven doen wat er van hem verwacht wordt.
Ik vind het een geweldig mooi besluit. Tom Dumoulin heeft altijd weten te inspireren. Als wielrenner door keihard te werken, prachtige prestaties neer te zetten en grenzen te verleggen. De wielersport is nog nooit zo populair geweest, zijn overwinningen hebben hier zeker aan bijgedragen. Ik hoop van harte dat hij met deze keuze nog meer mensen mag inspireren. Iedereen die twijfelt aan zijn leven.
Hoeveel mensen zijn niet ‘ergens ingerold’ en hebben gaandeweg hun dromen opgegeven. De houvast van die baan, die niet echt leuk is maar wel lekker verdiend. De studie waar je geen plezier aan beleefd, maar wat wel van je verwacht wordt. We nemen zoveel beslissingen omdat het hoort, zonder ons af te vragen of we het wel echt willen. Of het bij ons past.
Trouw zijn aan jezelf. Tom gaat het doen. Uitzoeken wie hij is en keuzes maken die bij hem passen. Zouden meer mensen moeten doen! Zodat je daar op je sterfbed in ieder geval geen spijt van hoeft te hebben.
Fijne dag!
Foto bij dit bericht: Unsplash – “Out of the saddle”
