Je baan opzeggen, terwijl je toch gewoon leuk werk hebt. Een stap die ik kort geleden zette; Stoppen met werken, om zo tijd te maken voor wie en wat ik belangrijk vind in het leven.
Alles was aanwezig: Fijne collega’s, inhoudelijk uitdagend werk, een goede werkgever. Waarom dan toch de keuze om die zekerheid achter je te laten, zonder nog te weten wat er voor in de plaats komt?
Het maken van zo’n keuze alleen al, is heel leerzaam. Van een losse gedachte tot daadwerkelijk besluit, het hele proces in jezelf. Er is heel wat wikken en wegen aan vooraf gegaan en nog meer ja-maar gedachtes… Ja, maar je hebt toch niets te klagen? En ze zijn zo flexibel geweest. Ja, maar het werk is toch leuk? En wat nu als … Wat laat je achter, wat zoek je eigenlijk en waarom vind je dat nu niet?
Wat zoek je eigenlijk...
Dat is een makkelijke vraag, rust en vrijheid. Vrijheid om doen wat je écht graag wilt in het leven en de rust om dat met volle aandacht te doen. Vrijheid wordt wel eens verward met ongebondenheid, dat is meer de mogelijkheid om te kunnen gaan en staan waar je wilt. Voor mij zit vrijheid veel meer in flexibiliteit, om je agenda zelf in te delen en uiteindelijk ook meer innerlijke rust te vinden. Je ziet weleens mensen met zo’n mooie twinkeling in de ogen, alsof er van binnen een vuurtje brandt. Het vertrouwen en de stabiliteit die ze uitstralen, op die innerlijke rust kan ik heimelijk jaloers op zijn.
De vraag die opkomt is of je innerlijke rust eigenlijk wel kunt vinden door het te zoeken? Of is de truc juist dat je moet stoppen met zoeken, zodat het van binnenuit kan ontstaan?
... en waarom vind je dat nu niet?
Werk hoeft helemaal geen belemmering te zijn voor innerlijke rust. Het is een mindset die genoeg mensen ervaren terwijl ze een betaalde baan hebben. Maar er moet vaak zoveel van jezelf, nog even iemand terugbellen, je inbox bijwerken, die naderende deadline. Het is een continue stroom van prikkels die ook een bepaalde vorm van stress met zich meebrengt. Stress heeft ook goede kanten hoor, zonder stress schijnen we niet te overleven. Maar het zorgt voor externe onrust, waardoor je op de buitenwereld gericht blijft. Door bewust tijd vrij te maken, kun je in ieder geval die prikkels en onrust elimineren en daarmee komt er ruimte om zelf echt even stil te worden.
De reactie van de omgeving
Er gebeurt van alles als je zo’n ingrijpende keuze maakt, in jezelf en in je omgeving. Mensen hebben er al snel een mening over en steken die ook niet onder stoelen of banken. Zodra je ergens voor gaat staan, val je op en de reacties volgen als vanzelf.
Het was vooral spannend om het aan familie en bekenden te vertellen. Spannend, omdat je toch hoopt op steun en support en de pleaser in mij houdt graag iedereen tevreden. Een beetje wiebelig voelde het dan ook. Bij de eerste opgetrokken wenkbrauwen moest ik echt even mijn evenwicht hervinden.
De reacties liepen uiteen van ‘heb-je-wel-gedacht-aan’ waarschuwingen tot fijne ’tof-zeg-hou-ons-op-de-hoogte’ aanmoedigingen. En er was een derde categorie, in mijn ogen ook gelijk de meest interessante, namelijk de neutrale reacties. Zo kreeg ik een mail met alleen de woorden: ‘Wat een keuze!’
'Wat een keuze!'
Dat zijn misschien wel de mooiste reacties om eens te onderzoeken. Prachtig neutraal geformuleerd, op allerlei manieren op te vatten. ‘Wat een keuze, ben je wel helemaal goed in je bovenpannetje?’ Of: ‘Wat een keuze, wat een lef en wat een bewondering heb ik daarvoor.’
Leerzaam is vooral je eigen reactie. Hoe vat jij het op? Zoals bij elke (re)actie: het zegt meer over jezelf dan over de ander.
Want doet het er eigenlijk toe of Pietje het verstandig vindt en of Klaasje het kan begrijpen? En toch heeft het invloed, want al die geluiden wakkeren een stemmetje aan. Een heel klein, bang stemmetje dat graag in doemscenario’s denkt en dat het liefste voor veilig en vertrouwd gaat. Je hoort niet iemands reactie, je hoort je eigen onzekerheid.
Rust & vrijheid
Wat een keuze. Ook hier, het is aan jou hoe je het interpreteert. En inderdaad, wat een keuze: wat een keuzemogelijkheden, elke dag weer.
Nu ga ik geen pleidooi houden dat iedereen onmiddellijk zijn baan moet opzeggen, dat zeker niet. Wel gun ik iedereen het gevoel van vrijheid en de bijbehorende rust. Het gevoel van leven in plaats van geleefd te worden.
Internet staat ongetwijfeld vol met tips om meer vrijheid te ervaren. Ik deel graag mijn persoonlijke favoriet met je, omdat het zoveel moois brengt. Je kunt het op elk moment toepassen en is ook nog eens heel eenvoudig: Vertraag.
Neem de tijd
Vertraag, kijk eens niet op je horloge. Neem eens een omweg naar huis of sta even stil bij die mooie molen of dat authentieke bruggetje. Zet je zintuigen open, en concentreer je op één ding tegelijk.
Wat voel je, voel je de wind?
Wat hoor je, hoor je de vogels fluiten, het water stromen of misschien hoor je zelfs de vleugels klappen van de vogels in de lucht?
Door te vertragen wordt je opmerkzaam en sta je open voor al het moois wat er op elke hoek en op elk moment te vinden is. Vertraag… vertraag bewust… en voel de rust…
Door uit je automatisme te stappen zul je merken dat je als vanzelf meer waarneemt. Door bewust je aandacht te verplaatsen ontspant het brein ook nog eens, even geen gepieker.
Hoe fijn, het geeft rust én je kunt extra genieten!
