Het was even een weekje stil. Een weekje vakantie. Soort van 😏
Bij de schoonfamilie in de buurt verblijven en de nodige klusjes doen. Administratie, betalingen, opzeggingen, hulpmiddelen, medicijnen. Je kent het misschien wel, van die kleine klusjes die toch je dag vullen.
We waren vrij en werden er moe van. Wachten, bellen, uitzoeken. Terwijl de klusjes zelf echt niet zo spectaculair zijn. Ik was het vergeten, hoe moe het je kan maken. Mantelzorgen.
Toch zijn het niet de taken zelf die vermoeiend zijn. Het is de onzekerheid. Hoe gaat het verder, hoe stabiel is de situatie, hoe zijn de emoties vandaag. Is er veel verdriet en onmacht, of is iedereen relaxt en kunnen we ontspannen praten en lachen. Voelsprieten uit en continu anticiperen, dat maakt moe.
Gelukkig is er ook een prachtig bos om de hoek. Heerlijk om elke dag even te lopen. Ook, of misschien wel juist als het stormt. Letterlijk uitwaaien.
Zijn bomen misschien net als mantelzorgers? Vroeg ik me opeens af. Sommige vallen bij een stevig windje om, terwijl andere zonder moeite de hevigste storm overleven.
Wat we in ieder geval kunnen leren van stevige bomen:
✅ Je doorstaat de turbulente tijden het beste als je zelf stevig staat.
✅ Je kunt beter een beetje meebuigen dan heel star te blijven
✅ En soms… moet je een beetje loslaten
Fijne dag! ✨
