Vandaag, 2 november is het Allerzielen. Een dag waarop de Katholieken de overledenen herdenken.
Deze dag valt samen met de traditionele overgang van zomer naar winter, van licht naar donker. Volgens de overlevering is de scheidslijn met het dodenrijk in deze periode het dunst.
Een speciale dag om degenen die niet meer bij ons zijn te eren. Mooi vind ik dat.
Een plek in mijn hart
Vanzelfsprekend denk ik aan mijn ouders, die altijd een grote plek in mijn hart houden. Rond deze tijd van het jaar mis ik ze altijd net iets meer. Net als – minder vanzelfsprekend misschien – de huisdieren die helaas niet meer leven. Ook zij hebben een fijne plek in mijn hart.
Een wat jonger verlies: Deze zomer is mijn schoonzusje overleden. Ze was ernstig ziek. Meestal gaat het goed en hebben we er vrede mee, soms voelt het verdriet nog vers. Ook zij wordt gemist.
Zomaar wat voorbeelden van de doden die vandaag door mij herdacht worden.
Gedenken doet iedereen op zijn eigen manier. De een in stilte, de ander juist samen. Hardop of in gedachten. Met muziek en veel dans, of juist met een klein gebaar. Het maakt niet uit hoe je het doet, kies vooral een manier die bij jou past.
Van verleden naar toekomst
Herdenken, het klinkt wellicht wat zwaar en verdrietig. Het rauwe randje van gemis mag er ook zijn. Toch kies ik er bij voorkeur voor om terug de denken aan fijne herinneringen die we samen gemaakt hebben. Aan mooie gesprekken, fijne tijden en de kleine momenten die er nog steeds toe doen. Door terug te denken aan die mooie momenten kan ik dankbaarheid voelen. Dankbaar dat het er geweest is.
En door het gevoel van dankbaarheid te omarmen, kom ik eigenlijk weer dichter bij het leven. Want ondanks dat onze doden niet meer leven, doen wij dat wel. Het leven is nu, hier, bij de levenden.
En in leven zit hoop, plezier en toekomst.
Ik wens je een fijne herdenking, met oneindig veel mooie, levendige herinneringen
